Sommige meiden zijn al van jongs af aan begaan met baby’s en kleine kinderen. Optillen, knuffelen, spelen. Het gaat allemaal heel natuurlijk. Ik heb dat niet. Waar de meisjes vroeger hun pop in de kinderwagen legden deed ik dat met mijn konijn. Dieren knuffelen was meer mijn ding. Maar daar kom ik tegenwoordig niet meer mee weg…
Vroeger werd er nog niet van me verwacht dat ik vol overgave voor baby’s en kinderen zou zorgen. Ik had mijn dieren en mijn barbies, het ging prima zo. Ook aan het begin van mijn jeugd kon ik nog met goed fatsoen een optilbeurt van een baby overslaan. En de oudere kids bemoeide ik me al helemaal niet mee, totdat ik er niet meer omheen kon in het pannenkoekenrestaurant van mijn ex. Daar word je namelijk bedolven onder de kinderen. We gaan even terug in de tijd om een beeld te schetsen hoe ik destijds met kinderen omging.
Ik loop terug naar de bar terwijl een meisje mij aanspreekt: “Kijk ik heb een vogel”, en ze laat vol enthousiasme een knuffeltje zien. Ik zei “Oh. Leuk”. En lach ongemakkelijk. Ze blijft me vragend aankijken en wacht op een vervolg. Het doet me denken aan sollicitatiegesprekken waarbij je antwoord geeft op een vraag, maar je vervolgens geen reactie krijgt. Zo van: “Hallo? Komt er nog meer of is dit echt alles wat je te zeggen hebt?”. Nou, meisje van 8 jaar oud. Dit was het echt. Ik weet namelijk niet wat ik hier verder nog op moet zeggen en je maakt me ongemakkelijk. Ik brabbel nog iets in een hoge stem (zoals je tegen kinderen hoort te praten), maar het gesprek komt niet op gang. Ik druip snel af.
Inmiddels heb ik op mijn werk niet meer zoveel ‘last’ van kinderen. Maar mijn privéleven daarentegen….. De baby’s vliegen me om de oren. Zodra je 30 jaar of ouder bent, worden je weekenden veelal gevuld met genderreveal parties, babyshowers, babyborrels, kraamvisites en vervolgens baby verjaardagen. Mocht je tussen alle feestjes door tijd hebben om social media bij te werken dan zie je ook hier de tijdlijn gevuld met zwangerschapshoots, babyshoots etc. Of je nou wilt of niet, wen er maar aan. This is it.
Toch is er door de jaren heen flink wat veranderd. Is het misschien de leeftijd? Of zijn het de baby’s die leuker zijn geworden? De ouders? Familiebanden? Ik denk een beetje van alles bij elkaar. Voor mij begon het eigenlijk bij twee goede vriendinnen die zwanger waren rond dezelfde periode. Ik was natuurlijk super blij voor ze en vond het heel bijzonder. Beide vriendinnen kregen een zoontje. Van begin af aan dacht ik al: “Ik hoop dat deze kleine mannetjes mij leuk vinden. Ik wil een band met ze opbouwen.”
Natuurlijk ging dit opbouwen nog steeds gepaard met hier en daar wat ongemakkelijke interacties. Denk aan overdreven hoge stemmetjes en kramp in mijn armen van het vasthouden (ik durfde me namelijk niet meer te bewegen omdat ik bang was de baby kapot te maken). Maar hé, vertrouwen moet groeien. De baby’s gingen niet kapot en ik begon er zelfs lol in te krijgen.
De grootste verandering kwam toch wel afgelopen jaar. Mijn tweelingbroer kwam namelijk met het nieuws dat ik tante zou worden. Mijn broer en zijn vrouw houden niet zo van sentimenteel gedoe. (Ik wel zo nu en dan. Mooie woorden uitspreken naar elkaar, naar familie. Dat is gegarandeerd janken voor mij). Maar zoals ik al zei, voor mijn broer en schoonzus geldt dit wat minder. Het nieuws werd dan ook alles behalve sentimenteel en meeslepend gebracht.
Terwijl ze bij mij op visite waren, kletsten we over koetjes en kalfjes. Ineens pakt mijn schoonzus wat uit de tas en gooit het op tafel. “Oja, we hebben ook nog wat voor je”. Met deze nonchalante worp verwacht ik iets compleet onbelangrijks. Maar dan zie ik een foto van een echo. Een baby in de buik!!! Ik kan het bijna niet geloven, wat een mooi nieuws.
En 9 maanden later is ze daar: Britt. Zo’n klein friemeltje. Familie. Mijn eerste nichtje. Apetrots houd ik haar voorzichtig vast. Nu voel ik meer dan ooit de drang om een band op te bouwen met dit kleine mensje. En dan begint het he. De eerste keer dat ze om je moet lachen. Smelt. De eerste keer oppassen. Zin in! Maar toch iets minder smelt. Het was maar een paar uurtjes, maar ik moest voor het eerst in mijn leven een baby verschonen en omkleden. Dat verschonen ging prima. Maar toen moest ze een ander truitje aan. Tja….
Ik weet niet veel van baby’s maar wel dat je het hoofdje moet ondersteunen. Dus. Eén hand onder haar hoofd, met de andere hand het truitje bij elkaar frommelen en proberen om zo snel mogelijk over haar hoofd te krijgen. Nou je raadt het al. Snel, konden we het zeker niet noemen. Wroeten en onhandig stuntelen. Bovendien heb ik mezelf hardop uitgelachen en mijn excuses aangeboden aan Britt. “Sorry meid, je tante heeft geen idee wat ze aan het doen is maar het komt allemaal goed”.
Ook dit zal wennen! Leren door te doen zullen we maar zeggen. Het heeft een wat langere aanloop gehad maar ik kan nu wel zeggen dat ik er oprecht van geniet. Van die kleintjes. En als klap op de vuurpijl kreeg ik er in hetzelfde jaar nog een lief nichtje bij: Noortje. En dat is weer net zo bijzonder. Alleen heeft deze meid het voordeel dat ze wat minder stuntelige praktijken zal meemaken met haar tante. En mocht ik toch nog aan het stuntelen zijn dan kunnen we ook andersom zeggen; wen er maar aan! 😉
