Die akelig perfecte 30

Regelmatig vraag ik mijzelf af: zullen andere mensen ook nog zo uit de ban springen? Is wat ik doe wel normaal voor mijn leeftijd? Vooral nu ik 29 jaar OUD ben geworden. Oud ja. Die 30 komt ineens akelig dichtbij. En de maatschappelijke deadlines hijgen me in de nek. Vroeger had ik toch hele andere verwachtingen bij deze leeftijd…

Een vrouw van 30 is echt volwassen. Ze is moeder. En ze is verstandig. Wanneer je haar voorbij ziet lopen denk je: “Goh knappe vrouw, voor haar leeftijd”. Met andere woorden: de eerste aftakelingsverschijnselen zijn al zichtbaar. Haar wilde manen zijn inmiddels ingekort naar een lengte tot op de schouders, want dat past namelijk beter bij haar leeftijd. Vrienden ziet ze nog regelmatig, maar het echte feestvieren is er wel vanaf. Want ze is immers een verantwoordelijke en volwassen moeder. Ze heeft het leven op de rit: een goede baan, getrouwd, kids, royale woning en natuurlijk een degelijke gezinsauto. Check! Alle maatschappelijke deadlines behaald.

Ja zo had ik dat ongeveer voor ogen. Toen. We gaan eventjes terug naar mijn studententijd. Ik ben begin 20 en woon samen met drie andere meiden in ons paleisje aan de Korreweg. Eén van deze meiden is 26 jaar oud en haar vriend heeft het net uitgemaakt na een jarenlange relatie. Samen met mijn vriendin Sarah praten we daarover, bijna in shock: “Jeetje wat sneu, dat je dan op die leeftijd ineens weer single bent. Ik mag toch wel hopen dat wij gesetteld zijn tegen de tijd dat we zo OUD zijn”. Nou… Ironisch genoeg stonden we beiden op die leeftijd met een drup aan de neus single te zijn.

Maar, geen stress. Toen ik 26 jaar was merkte ik dat ook de perceptie van ‘oud’ al begon te verschuiven. Aan het begin van mijn twintiger jaren keek ik daar heel anders tegenaan. Ik was nog jong en onbezonnen. Inmiddels dacht ik, och rond je 28^e kan het ook allemaal nog prima. Nou… Je zou bijna zeggen dat ik het over mezelf afroep in dit ironische leven. Want op mijn 28^e zat ik er eerst nog warmpjes bij, maar toen ging mijn relatie uit. Potverdikke, had ik de deadline nog bijna gehaald ook. Ps. Sarah was ook nog steeds single en trouw aan mijn zijde.

Wederom geen stress. Want ook toen had ik mijn beeld al lang en breed weer bijgesteld. Ik voelde me nog niet altijd degelijk, volwassen en laat staan een moeder. Nee daar was ik nog te jong voor. Dus ahh ergens begin 30 is ook een prima leeftijd om te settelen. Tja, zo gaat dat dan een beetje in mijn hoofd. Inmiddels probeer ik al die maatschappelijke deadlines lekker los te laten. En zoals je ziet gaat dat loslaten fantastisch. Ik wijd er alleen een complete blog aan, maar dat even terzijde.

Los van het moederschap had ik ook het idee dat je je echt een ander mens zou voelen wanneer je de 30 nadert. Niet meer een meisje, maar dus echt onwijs volwassen. Altijd. Tuurlijk, voel ik me volwassen. Ik heb een leuke baan, mijn eigen huis, ik red mezelf prima en voel me zelfstandig. Tegelijkertijd vind ik het ook nog steeds heerlijk om met vrienden de rebel uit te hangen. Stoere verhalen te delen met elkaar. Soms iets te veel borrels drinken wanneer het gezellig is. Of gewoon lekker escaleren zoals we dat tegenwoordig ook wel noemen.

Zo woon ik sinds corona bijna samen met mijn vriendin Sarah. We noemen elkaar niet voor niets ‘midlife partners in crime’. We brengen vele avonden door waarbij de muziekbox overuren draait. Om en om zoeken we de meest foute hits op en daar gaan we. Beetje dansjes oefenen in de woonkamer. Of we doen tijdens een feestje ons best om een ballon te vangen tussen onze hoofden. En dan valt er wel eens een glas, of vliegt er een bloempot door de lucht. Je kent het wel. Of toch niet?..

Toppunt was wel dat de buurman aanbelde of het wat zachter kon. Toen kreeg ik weer zo’n besef moment. Een student belt aan voor geluidsoverlast van zijn buurvrouw: een werkende vrouw van 29 jaar. Well done! Misschien niet helemaal normaal voor deze leeftijd. Maar ach, wat is nou eigenlijk normaal? Misschien wil ik wel niet normaal zijn. En ik wil al helemaal niet veranderen in een stijve, degelijke, volwassen vrouw. Ik blijf wel gewoon volwassen met af en toe wat kleine escalaties. Houdt je jong.

Terugkomend op die akelig perfecte 30 en mijn verwachtingen daarbij. De verwachting dat alles perfect is op deze leeftijd is één grote fabel. Het idee dat je altijd keurig in het gareel loopt, ook niet het geval. Dat er een soort van treurig beeld aan kleeft van ‘We’re getting old’. Zeker waar. En zoals jullie al vermoeden, heb ik sommige maatschappelijke deadlines weer vrolijk uitgesteld. Want joh, tegenwoordig kan huisje boompje beestje ook nog wel als je 35 bent. Ik zou zeggen, spreek jullie dan!

Die akelig perfecte 30. Toch niet zo perfect. Wel akelig.