Ouderwets verkering of friends with benefits?

Wanneer je een liefdesbrief onder ogen krijgt van je oude basisschoolliefde… Een liefdesbrief die nooit verzonden is. Maar teruggevonden werd in het nachtkastje van deze mysterieuze man. Dat is toch wel heel erg leuk. Tegelijkertijd ook een eyeopener over hoe snel alles verandert is wat betreft de liefde. En of dat positief is, tja daar valt nog over te twisten. Want wat is er eigenlijk mis met een ouderwets potje verkering nemen? 

Tegenwoordig is daar werkelijk van alles mis mee. Want wij millenials willen vrij zijn. Ons eigen geluk staat altijd voorop. Je moet er zelf wat van maken en je kunt het leven zo mooi maken als je wilt. De woorden saai, degelijk en gewoon zijn we allergisch voor. Bovendien leiden we allemaal een fantastisch leven. Althans, zo lijkt dat op onze social media. Hoe ouder je wordt, hoe meer je inziet dat dit mooie plaatje niet altijd zo realistisch is. En hoe ouder je wordt, des te meer je met vrienden praat over ‘vroeger’. In deze blog ga ik ook even terug in de tijd, naar mijn ervaring in de liefde. En dit begon allemaal op de basisschool….

Ik weet nog goed dat ik jarenlang verliefd was op een jongen uit mijn klas. Het was allang bekend dat we elkaar leuk vonden, maar hier gebeurde vervolgens niets mee. Want dat was toch veel te spannend om dat naar elkaar uit te spreken? Dus gebeurde dit vaak via briefjes of via een vriendje of vriendinnetje. Maar wanneer zo’n brief vervolgens niet overhandigd wordt, is het natuurlijk een lastig verhaal. Zo kreeg ik onlangs een bericht via Instagram van deze mysterieuze man: “Ik heb nog een ongeopende brief liggen voor je”. Met daarbij een foto van de envelop waarop stond geschreven dat hij het zou begrijpen wanneer ik de brief zou verscheuren. Bovendien een duidelijke vermelding: “Niet aan je broers laten lezen! Wel aan je ouders”.

Nou. Je snapt dat ik gelijk aan mijn telefoon gekluisterd zat. Tell me more! Ook al is het al jaren geleden, hij durfde het eerst niet te laten lezen. Maar uiteraard kon hij daar nu niet meer onderuit. Toen kreeg ik een foto van de binnenkant van de kaart. Het begon met een vrolijke nieuwjaarswens en de vraag “Michelle, op wie ben jij? Schrijf het op de brief terug”. Mooi detail is wel dat ik hierbij kon kiezen uit hem, Jordy of andere kinderen. Een soort van meerkeuzevraag dus. Daarna kwam de tweede vraag “Wil je met me verkering?” Met als toevoeging: “Vertel het niet door”. Is dit niet heel romantisch, zoetsappig en dapper tegelijk? Net niet dapper genoeg om te versturen, maar alleen al het maken van dit kaartje, ik vind het mooi! 

Als ik het me goed herinner hebben we ondanks deze mislukte poging wel verkering gekregen. Maar dit hield dan ook niet meer in dan het een naam geven en lekker verlegen en verliefde kinderen zijn. Eenmaal op de middelbare school werd het al anders. Briefjes werden vervangen door MSN en Hyves en in plaats van verkering, spraken we steeds vaker over ‘iets’. En dat ‘iets’ kwam ik ook al snel mee in aanraking. Thuis sprak ik daar niet over, want het was natuurlijk geheim of ik met iemand gezoend had of niet. Maar op een mooie zondagmorgen kwam daar verandering in.. 

Tijdens het ontbijt brulden mijn broers over tafel “Michelle heeft gezoehoenddd”. Nou, daar ontstond spontaan de generatiekloof met mijn ouders. Want zij konden hieruit opmaken dat ik dus een vriendje had, oftewel verkering. Nou ik wist niet hoe snel ik daar nee op moest zeggen. Natuurlijk hadden we geen verkering. We hadden ‘iets’. Iets? Ja iets. Zoiets bespottelijks hadden mijn ouders nog nooit gehoord. Als je toch ieder weekend met elkaar staat te zoenen, heb je toch verkering?! Als ik hieraan terugdenk, is het maar goed dat ze de termen van nu nog niet  kennen. Alhoewel dat na het lezen van deze blog niet meer opgaat. Oeps.

Tegenwoordig heb je namelijk ‘Friends with benefits’ en ‘Fuck buddies’. En zo zijn er vast nog veel meer termen die ik niet eens ken. Deze termen spreken redelijk voor zich en laten weinig aan de verbeelding over. Hetzelfde geldt voor de invulling hiervan. Mysterieus iemand veroveren is er niet meer bij. Ontdekken waar het heen gaat? Dat hoeft niet meer! Want bij Tinder kun je na de eerste begroeting, rustig de vraag verwachten wat je wilt. Kortom, gaan we voor de ‘gezelligheid’ of zoek je iets ‘serieus’ (en dan verwoord ik het hier nog netjes). Is dat maar alvast lekker afgekaderd. Hop, weg romantiek. Weg spanning.  

Die friends with benefits matcht natuurlijk heel goed bij de wensen van tegenwoordig. Je deelt alleen  het leuke met elkaar, zonder de lastige onderdelen van een relatie. Aanpassen aan elkaar? Nee joh! Eigen geluk eerst toch? Mist er iets van mijn wensenlijstje? Zijn we geen 100% match? Dan swipen we nog even verder, want het gras van de buren is altijd groener. Toch?

Eerder sprak ik over de allergie voor saai en gewoon, maar ik merk bij mezelf dat ik steeds meer allergisch word voor de egoïstische millenial. Kap nou eens met de zoektocht naar het ultieme geluk. Neem eens genoegen met wat je hebt, het leven is niet altijd mooi. En reken maar dat het af en toe ook heel erg saai en gewoon is. Geniet daar maar eens van. Even rust aan je hoofd. Eeuwig leven in extase houd je niet vol.

Oké, misschien is dit iets te zwart wit, want nu ik dit typ merk ik dat té veel saai en gewoon me ook terplekke benauwd. Dus daar is natuurlijk ook een middenweg in te vinden. Wat ik duidelijk wil maken. Tegenwoordig leggen we de lat voor onszelf en anderen érg hoog. We hebben ongelofelijk veel vergelijkingsmateriaal, veel keuze, je krijgt de mannen zo  op een presenteerblaadje voorgeschoteld via Tinder en andere apps. Maar worden we hier nou echt blij van? Is dit de nieuwe manier van liefde? Zoeken, vinden, kort vasthouden en weer door naar de volgende?

Of willen we stiekem ook gewoon weer een ouderwets potje verkering nemen met een leuke kerel? Eentje die romantische briefjes schrijft. Gewoon omdat hij verliefd op je is. Eentje die meer dan 15 jaar later opduikt met zijn liefdesbrief. Ik weet het wel! En oja, nu ik weer terugdenk aan vroeger. Deze mysterieuze man is even vergeten dat we het nooit ouderwets hebben uitgemaakt….