Wij millennials zeuren er wat aan af in ons leven. We kunnen niets hebben en zijn vooral op zoek naar plezier! Aanstellers zijn we. Maar deze aanstelleritis zorgt soms ook voor positieve inzichten. Laten we daar eens naar kijken. Nadat ik eerst even lekker vertrouwd een potje ga klagen natuurlijk.
Wat is er nu weer te zeuren? Nou dit: Mijn leven is op dit moment saai. En dat ben ik niet gewend. Geen spannende activiteiten in het vooruitzicht. Thuis werken. Thuis eten. Thuis slapen. Thuis niksen. Het ommetje van de dag is de lunchwandeling. In je eentje. Of boodschappen halen bij de buurtsupermarkt. Met je mondkap op. En als ik echt een bruisende dag heb, dan is er een leuk gesprek gaande via Tinder.
Maar het positieve van deze ‘saaiheid’ is dat je ook genoeg tijd hebt om na te denken. En wanneer tijdens het denken de aanstellerij weer voorbij komt waaien, besef ik ook wat ik juist wél waardeer. Dan denk ik; waar word ik nou eigenlijk blij van? Wanneer voel ik me echt gelukkig en wat mis ik nu? Dan denk ik terug aan verschillende momenten. Maar veelal met eenzelfde werkwoord. Namelijk: dansen!
Dansen met mijn moeder, waarvan ik vaak hoor dat we dezelfde moves hebben. Mijn vader die me het liefst optilt op de dansvloer. Mijn broer die me heen en weer slingert en waarbij het altijd spannend is of je arm uit de kom schiet.. Dansen met vrienden, of juist met vreemden. Samen opgaan in de muziek en opgaan in de menigte. Ja, dan voel je je toch gelukkig?
Maar ja, dat kan nu dus niet meer. Alhoewel ik nog wel eens een dansje heb gewaagd bij mijn ouders in de keuken. Bij vrienden thuis in de woonkamer. En sinds kort steeds vaker in mijn eentje (ja in mijn eentje inderdaad). Laten we zeggen, je wordt steeds zelfstandiger als alleenstaande vrouw in coronatijd… Na een saaie dag of tussen het werken door. Hop, de muziek aan en ongegeneerd dansen.
En aangezien ik nu in de stad woon en gordijnen heb waar je dwars doorheen kijkt, geef ik vast regelmatig een showtje weg. Tussendoor denk ik dan wel van: “Wauw. Dit moet er toch wel diep triest uitzien. Sta je dan in je eentje. Wat een lol”… Maar diep triest of niet, het is echt ‘een lol’. Het is relaxed en ik kan het iedereen aanraden.
Dus mijn advies voor alle mede aanstellers, zwartgallige denkers en de mensen die in een dip zitten door deze gekke tijden: laten we proberen wat minder te zeiken en vooral meer te dansen! En als straks alles weer normaal is en we weer met z’n allen mogen dansen, dan zullen we toch een potje genieten! Want jongens laten we eerlijk zijn, zo’n lang voorspel hebben we nog nooit gehad.
Wat voor soort dans je ook van houdt, het is oké. Stijldansen, twerken of tegen elkaar aan schuren, alles is geoorloofd. Want we wachten al zo lang. Ik kijk er naar uit! Jij ook?
Hoi, dit is een reactie.
Om te beginnen met beheren, bewerken en verwijderen van reacties, ga je naar het Reacties scherm op het dashboard.
Avatars van auteurs komen van Gravatar.