Daar sta je dan. Met je laarzen in de stront, een spontane loopneus van de kou en een wilde bos haar van al het stof. Zwaar werk verrichten, waarbij je spieren gebruikt waarvan je niet wist dat je ze had. Vervolgens lekker naar buiten, uiteraard dwars door een plensbui. Als dat geen voldoening geeft weet ik het ook niet meer. Just another day op de boerderie….
Naast schilderen, bloggen en dansen probeer ik sinds kort weer wat nieuws om mijn tijd mee op te vullen: werken op de boerderij! Ja jongens, ik weet zo langzamerhand van gekkigheid niet meer wat ik moet doen om nog een beetje voldoening uit het leven te halen. Ik weet het, dit klinkt heel dramatisch. Maar je moet toegeven, leuk is anders… Het nieuwe jaar is begonnen, waar we allemaal zo naar uit hadden gekeken. Een nieuwe start, een jaar waarin we corona achter ons konden laten. Maar helaas, niets is minder waar.
Ik zag de artikelen al opduiken over de jeugd en jongvolwassenen die psychisch in de problemen komen en naar verwachting na de crisis wel een paar jaar nodig hebben om hier weer bovenop te komen. En toen kwam ik ook nog tot de schrikbarende ontdekking dat ik niet meer bij de ‘jongvolwassenen’ hoor. Mijn kostbare gloriejaren zwaai ik dus gedag vanaf de bank, terwijl ik een hernia kweek en rode ogen heb van de computer. Op mijn 30e kan ik misschien voor het eerst de kroeg weer in. Wellicht toch maar eens verdiepen in de senioren feestjes…
Goed, ik mag dan niet meer bij de jongvolwassenen horen, maar ik wil straks ook niet bij de groep horen die in een ‘bore-out’ belandt. Ik moet iets doen. Mezelf nuttig maken en uitdagen op wat voor manier dan ook. En zo belandde ik op de boerderij van mijn ouders. Eerst een dagje thuis werken en om 17.00 uur de laptop dicht en naar de stal. Overal aan, laarzen aan, let’s go! Uiteraard neem ik Zeb (de hond) met me mee, want voor hem is dit één van zijn favoriete uitjes van de dag. Terwijl we de kou in lopen, dartelt Zeb wild om me heen. En als ik ergens gelukkig van word, dan is het wel van honden. Kortom: mijn eerste momentje van voldoening en geluk heb ik al te pakken! Check.
Ik voer de kalfjes, de ‘grotere kalveren’ en nog wat extra klussen die mijn opa normaal gesproken dagelijks uitvoert. Momenteel zit hij thuis vanwege een blessure, dus dit kan ik mooi overnemen. Alhoewel ik vroeger wel eens hielp op de boerderij, had ik nu toch weer een minicursus nodig. We starten bij de ‘grote kalveren’. Mijn vader doet in een vlotte beweging voor hoe je met de vork een berg voer meters verderop gooit zodat het zich mooi verspreidt. “Eerst even losmaken op deze manier”. Floep, hopsa, klaar alweer.
Oké nu is het mijn beurt… Vol enthousiasme prik ik de grote hooivork in de berg voer. Die ik maarliefst 2 cm in de stevige massa druk. Wauw, teleurstellend. “Probeer het maar door met je voet ertegenaan wat kracht te zetten”. Oja, even handigheid in krijgen natuurlijk. Poging 2. Voet ertegenaan en met brute kracht kreeg ik het deels voor elkaar. Alhoewel mijn worp meer op een zuchtje leek.. Dat begint al lekker.
Fraai is het wel dat mijn opa van 86 dit werk met gemak uitvoert. En ik als vitale twintiger.. Ja, ik ben te slap! Bovendien kreeg ik het inzicht dat ik momenteel misschien ook wel slapper ben dan ooit. Aangezien mijn voormalige sportschema op een laag pitje staat. Dit is dus precies wat ik nodig heb. Spierpijn zul je krijgen! En dat kreeg ik. En daarmee kreeg ik ook alweer mijn 2e momentje van voldoening. Op naar nog meer voldoening, want daar doen we het immers voor! En waar kan dat beter dan bij de pasgeboren kalfjes?
De eerste twee weken heeft een kalf zijn eigen hokje. Waarschijnlijk de hokjes die je wel eens voorbij hebt zien komen bij Wakker Dier, als ‘schrikbarend beeld’. Terwijl dit eigenlijk een lekker warm kraambed is, waarmee ze beschermd worden tegen ziektes en besmettingen van andere kalfjes. Maar zoals ik al noemde is dit maar voor even. Mijn broer rijdt een paar kraambedjes naar het groepshok en maakt de deurtjes open. Daar gaan ze. Met wilde sprongen rennen ze door het hok vol met vers stro. Daar wordt toch iedereen blij van? Eén en al voldoening.
En zoals kleine kalfjes nooit vervelen. Verveelt het ook niet om met een koe te knuffelen. Terwijl ik even niets te doen heb, vraagt Maikel (onze medewerker) of ik Brammetje al ken. Uiteraard heb ik geen idee, maar ik loop met hem mee. Daar staat ze, onze Brammetje. Een mooie rood bonte koe zo mak als een hondje. Ik had al vaker gehoord dat dit één van zijn kwaliteiten was om koeien mak te maken. Hij kent ze stuk voor stuk, en de koeien hem ook. En met Brammetje gaat het zelfs zo ver, dat ze reageert op zijn stem. Tja, zo’n sterke band heb ik helaas nog niet opgebouwd. Maar ik kreeg het wel voor elkaar om kort te knuffelen.
En zo’n knuffel werkt heel rustgevend. Bij een koe die je aankijkt met haar grote nieuwsgierige ogen en wimpers waar wij als vrouw alleen maar jaloers op kunnen zijn. Je voelt ‘m inmiddels wel aankomen: wederom voldoening en blijdschap! En zo kan ik nog wel even doorgaan, maar daar zal ik jullie niet mee vermoeien. Ook los van de coronacrisis denk ik dat het voor veel mensen ontzettend ontspannen is om eens wat vaker de mouwen op te stropen en lichamelijk werk te verrichten. Meer tijd voor echte dingen en onszelf even losmaken van de online wereld waarmee ons hoofd praktisch nooit rust krijgt.
Ben jij ook toe aan ontspanning of op zoek naar voldoening? Kom lekker werken op de boerderij! Misschien is dit wel dé nieuwe therapie om burn-outs of bore-outs te voorkomen. En ja het beeld van stront, kou en spierpijn klopt zeker. Maar combineer dat eens met het beeld van blije dieren, de geboorte van een kalf, frisse lucht en zinvol werk. Die combinatie geeft een mens pas echt voldoening!